BURNOUT!
Uyandım! İçimde kopan kıyametlere inatla alaycı, yalancı,
yabancı bir gülümseme seyiriyor dudaklarımın kenarlarında, insanları izliyorum…
Biliyorum korkuyorlar! TV her daim açık, karşısında dirseklerimi dizlerime dayayıp
ağrıdan oturamayacak ve gözlerim uykuya yenik düşene kadar oturuyorum… Aklımın içinde kararsız hücreler dolaşıyor. Karar alıyor,
uygulamıyor, durağan bir şekilde oturmaya bolca ve boş vakit geçirmeye devam
ediyorum… Kalkıp silkelenmek üzereyken ne gerek var sesiyle
sendeliyorum.
NE GEREK VAR! İşte bizi bitiren bu! N