KIŞ UYKUSU!
Yalındım,
yalnız, yalın ayak ve çıplak!
Babamın
dünya eviydi konakladığım…
Onun girmeye,
Benim
çıkmaya can attığım kapıydı,
Hayata
açılan…
Hayat dolsun
diye içeri,
Açtığım
kapıları kapatmam ardımdan
Söylenir
annem:
“Kapısız
yerden mi çıktın be oğlan!”
Dilim,
dinim, yoktu işaretim.
Tek
tapınağım göğüsleriydi annemin…
Ey Adem’in
çocuğu!
Kime
sövüyorsun durmadan?
Kardeştik
şimdi eğer
Baban
olsaydı babam,
Çıksaydık
aynı amdan!
Yalındım,
yalnız, yalın ayak ve çıplak
Endişelerim,
yoktu şüphelerim
Beni hayatta
tutacak
İplerim
vardı sıkıca tutunduğum
Koptu!
Kuklasıydım toplumun,
Elimde
kalmasaydı dananın kuyruğu.
Parkım,
bahçem, yoktu bir dikili taşım,
Azıcık aş, ağrısız
baş üstüne bir hayat kurdum.
Duvarlarım
vardı harflerden ördüğüm,
İnatla sözlerimin
ardında durdum!
Hayat
sahnemde bir güler, bir ağlardı iki yüzüm…
Yalındım,
yalnız, yalın ayak ve çıplak
Aciz atlar
gibi yığıldım çatlayarak!
Bir babanın sıktığı
son kurşun,
Bir ananın
sütüyle boğduğu son kuşak!
Şahmeran gibi
doğrulup kuyruk acısından,
Ben de
uyanırım baharda
Bu kış
uykusundan! N
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder